Verhuisd!

Lieve Allemaal,

Hier weer een berichtje uit Ethiopië, net als vorige week weer uit de Paradise Lodge. Huh, alweer een weekend relaxen? Nee, dit heeft een andere reden, we wonen tegenwoordig in de Paradise Lodge (het hotel van vorige week dus). Nu vraag je jezelf vast af waarom we nu weer in een hotel wonen, om een kort verhaal lang te maken:

Afgelopen maandag zijn we met de mensen van het Rode Kruis, die ook altijd in de Paradise Lodge verblijven als ze in Arba Minch zijn, ’s ochtends naar het werk gereden. ’s Middags hebben we ons door de chauffeur bij de winkels laten afzetten omdat we nog wat boodschappen moesten doen. Ik heb in een eerder verhaal al eens geschreven over de stenengooiende kinderen. De nieuwe tactiek van lief doen en als een koningin zwaaien en handjes geven werkte maar 1 week. We zijn 1 hele week lang niet bekogeld met stenen, maar helaas begon het daarna weer net zo hard opnieuw. Ze hadden Lenneke al een keer tegen haar hoofd geraakt op de weg dat we naar huis liepen, maar dit keer stopten ze niet bij de poort. Ze liepen om het gebouw (rijtje van 3 huizen) om zo dichter bij ons huis te komen en begonnen op ons te gooien terwijl wij op de veranda zaten. Eén steen heb ik tegen kunnen houden met mijn hand, anders was deze vol op mijn hoofd gekomen. Op den duur werd het zo erg dat we naar binnen zijn gevlucht en de deur hebben gesloten. Vervolgens zijn ze nog zeker een half uur door gegaan en kwamen ze zelfs ons terrein op. Ze gingen op onze veranda staan voor het raam en stonden ons uit te lachen hoe wij daar binnen zaten. Het was een heel nare ervaring want je kunt gewoon niets tegen die kinderen doen want ze verstaan ons niet. Kinderen van 2 tot 7 jaar oud!
We hebben Abera meteen gebeld en aangegeven dat we dinsdag willen verhuizen naar een andere woonruimte. Ik kan een hoop hebben en laat me niet zo snel wegjagen, maar dit was gewoon eng en de plek waar je woont en slaapt moet gewoon veilig voelen.

Dinsdag hebben we op het revalidatiecentrum om hulp gevraagd. Abera was nog onderweg uit Addis Abeba, dus we konden niet met hem spreken, we moeten het doen met Tadiwos. Tadiwos reageerde totaal niet op ons verzoek tot een andere woonruimte. Hij vond het veel te moeilijk en het zou ons veel meer gaan kosten. Echt, je kunt beter je gevoelens uitleggen aan een muur want zelfs dan komt het nog beter aan. We moesten maar op Abera wachten en die kwam pas begin van de avond thuis. Daar hadden we dus niets aan als we dezelfde avond nog ergens anders wilden slapen.
De Paradise Lodge had afgelopen weekend al aangegeven dat zij ook ruimtes voor verhuur hebben, maar wij hadden toen aangeven dat we al een huis hadden. Hmm, dit was misschien was dit wel een optie. John van het Rode Kruis had een telefoonnummer van iemand hier en uiteindelijk hebben we met de Paradise Lodge een deal kunnen maken voor de budgetroom.
John heeft ons naar ons huis gebracht waar we in een uur onze spullen hebben ingepakt. Een uur later stond hij weer voor de deur en hebben we alles in de auto gestopt en zijn we weggegaan bij ons huisje. Die ‘allerschattigste’ kindjes van daar stonden natuurlijk wel klaar om ons nog even uit te zwaaien, lekker schijnheilig maargoed.

Dus sinds dinsdag wonen we in de Paradise Lodge. We zouden toen nog in totaal 4 weken in Arba blijven, maar vanwege ons budget (dit hotel een stuk duurder dan ons vorige huis) hebben we dat ingekort naar nog 3 weken. Nu nog 2 weken dus! We gaan een week eerder en dus ook langer reizen. Hopen morgen de tickets te kunnen boeken want dat is er vorige week allemaal bij ingeschoten.

Woensdag toch nog met Abera kunnen spreken, hij gaf aan dat hij nog wel op zoek wilde naar een andere woonruimte maar wij vonden dat te veel moeite voor de tijd die we er uiteindelijk dan nog zouden wonen. Hij heeft ook geregeld dat we de helft van de huur (de maanden dat we er dus niet wonen) terugkrijgen, hadden het namelijk al vooruit betaald.

Maandag, dinsdag en woensdag hebben we ook de interviews met de leraren gedaan. Elke dag een andere school en op elke school 4 leraren. Best grappig om zo het verschil tussen de scholen te zien. De eerste twee werken veel samen met elkaar en de special needs school. Een aantal van de leraren hadden we dus ook al een keer ontmoet op de eerste training die we hier hebben gevolgd. De eerste twee scholen waren allebei van de overheid, de derde niet. Het verschil hiertussen is heel duidelijk, de lokalen van de particuliere school zijn een stuk schoner en ruimer en er is een schoolbus die kinderen tegen betaling op vaste punten ophaalt (voor kinderen die moeilijk lopen is dat natuurlijk wel erg praktisch). De meeste leraren waren erg positief over inclusief onderwijs, dus dat was ook erg goed om te zien.

De eerste drie dagen van deze week waren dus erg druk en heftig. Maar gelukkig hadden we een lang weekend vrij vanwege de pasen. We hebben dit weekend dan ook gebruikt om bij te komen van de heftige ervaring afgelopen week en de interviews uit te schrijven. Komende week gaan we gebruiken om de interviews te analyseren en daarna nog de laatste activiteit voor te bereiden en uit te voeren. Wat dat gaat worden is nog niet helemaal duidelijk, moeten gezien de tijd een keuze maken tussen twee activiteiten om ons onderzoek uit te breiden.

Zondag wilden we eigenlijk ook heel hard gaan werken, maar uiteindelijk is daar niets van terecht gekomen. Ik was ’s ochtends heel ijverig in het restaurant (de enige plek waar we goed kunnen werken gezien de tafels en stoelen) gaan werken toen er twee Nederlandse meiden binnen kwamen voor hun ontbijt. We hadden zaterdag al kennis met ze gemaakt. Ik raakte met ze aan de praat en niet veel later kwam Lenneke ook om te werken, maar die kwam ook gezellig bij ons zitten. Na ruim een half uur lekker in het Nederlands gekletst te hebben gingen zijn weer naar hun kamer en wilden wij aan het werk gaan. We moesten van het personeel buiten gaan zitten want zij gingen hier binnen schoonmaken. Eenmaal buiten werden we aangesproken door drie Amerikaanse mannen die al lekker aan het bier zaten (zondag ochtend, uurtje of 10). Later begrepen we dat ze hier voor het leger werken (ze wonen dus ook in de Paradise) en nachtdiensten draaien en ze dus net klaar waren met werken en daarom dus al aan het bier zaten. Het was erg gezellig en zijn uiteindelijk tot een uur of 2 ’s middags bij hen gezeten, tot ze toch wel echt te veel bier op hadden en wij zogenaamd heel hard aan het werk moesten.
Toen we later in het restaurant achter onze laptops zaten waren er aan een tafeltje naast ons 5 jongetjes gaan zitten die ons, uuuh onze computers wel erg interessant vonden. De jongste (een jaar of 2) kwam steeds achter m’n stoel staan om vervolgens hard weg te rennen als ik me dan omdraaide. Heb ze uiteindelijk uitgenodigd bij ons te komen zitten en heb op internet (we hebben hier toch WiFi) een voetbalspelletje opgezocht. Vervolgens waren er 2 op mijn computer aan het spelen, had ik de jongste op mijn schoot die zich lekker tegen mijn borsten aan nestelde en begon te duimen. En de andere 2 waren een spelletje op mijn telefoon aan het doen. Tja, weer 5 kinderen verpest met de luxe van computers! Het was echt heel schattig allemaal en toen we via een medewerker hier aankondigde dat we weggingen stonden ze allemaal op en zeiden ons heel lief gedag. Buiten kwamen we ze nog tegen en toen zeiden ze in koor ‘My name is…..’ maar toen bleef het stil, dus ik vroeg ‘What is your name?’ Maar dat was toch te moeilijk voor ze. Vervolgens hebben wij maar verteld hoe wij heten en toen naar hun gewezen en naar hun namen gevraagd. Toen begrepen ze het gelukkig wel, vertelden hun namen en toen namen we gewoon afscheid. Gewoon, zonder ook maar een steen naar ons hoofd te krijgen! Gelukkig, ze hebben een hoop goed gemaakt voor alle kinderen in Arba Minch.

Nou dat was het verhaal voor deze week weer.

Liefs, Carola