Het reizen is begonnen!

Lieve Allemaal!

Vorige week zondag zouden we vliegen vanuit Arba Minch naar Addis Abeba. Helaas werden we zondag om 11 uur ´s ochtends gebeld dat onze vlucht van 4 uur ´s middags niet zou gaan, en dat we dus pas maandag vlogen. Hebben dus nog een dag langer in Arba Minch doorgebracht.
Probeerde zondag ook geld te pinnen om de Paradise Lodge te betalen en het ging om een nogal flink bedrag (tja, 2.5 week, 30 dollar per nacht, reken maar uit ;) ). Maar de pinautomaat deed het niet. Moesten anderhalf uur later maar terugkomen. Gelukkig deed hij het toen wel, maar we konden per pas maar 4000 Birr pinnen (totaal hadden we rond de 12000 Birr nodig). Dus eerst Lenneke met haar creditcard, toen met haar pinpas en tegen de tijd dat ik ging pinnen kon ik er geen 4000 Birr meer uitkrijgen. Het maximale was 2000 Birr, wat ik uitbetaald kreeg in briefjes van 50 (Lenneke had alles in briefjes van 100 gekregen). Dit betekende dus dat we het pinautomaat, wat ze net bijgevuld hadden, weer hadden leeg getrokken. Ach, wij hadden genoeg!

Maandag middag ging onze vlucht eindelijk. Omdat Arba Minch zo’n kleine luchthaven is hebben ze geen röntgenapparaat, met als gevolg dat ze dus onze hele koffers en handbagage gingen doorspitten. Het ging wel erg ver, zelfs een ongeopend doosje tampons werd open gescheurd! (Ze kennen hier het fenomeen tampons niet…). Vervolgens konden we alles dus weer opnieuw inpakken.
Na een vlucht van slechts 3 kwartier kwamen we rond 5 uur aan in Addis Abeba. Zijn snel met de taxi naar ons hotel gegaan waar we onze taxichauffeur voor de volgende ochtend hebben gebeld of hij ons zo snel mogelijk naar de ambassade kon brengen. Een half uur later waren we onderweg naar de ambassade waar we koninginnedag zouden vieren. De rit duurde nogal lang en uiteindelijk waren we om kwart over acht op de ambassade. De receptie begon eigenlijk al om half zeven, maar goed, we waren lang niet de laatste. Hebben ons verbaasd over het aantal Nederlanders wat blijkbaar (tijdelijk) in Ethiopië woont en hebben ons vervolgens volgestopt met allerlei lekkernijen: stroopwafels, poffertjes, oliebollen, kaas, oranjebitter, oudhollandse snoepjes, gehaktballetjes en niet te vergeten bitterballen. Nouja, bitterballen, zo zagen ze er wel uit, maar ze hadden een heel raar soort vulling. Het was best gezellig en hebben nog even met wat mensen gekletst. Uiteindelijk ook nog een dansje gewaagd op de westerse muziek die gedraaid werd (na twee maanden Ethiopische muziek is dat toch wel prettig). Om half 12 richting huis gegaan, want we moesten er de volgende ochtend weer vroeg uit.

Om kwart over vier ’s ochtends ging onze wekker (ja, je leest het goed 4.15 uur) en een half uur later stond onze taxichauffeur voor de deur om naar de bus te gaan. Hij had onze bustickets al gekocht (dat had Marieke gelukkig voor ons kunnen regelen) en we moesten om 5 uur op het busstation zijn. Om 6 uur vertrok de bus dan eindelijk op weg naar Bahir Dar. Een lange rit van 9 uur waarbij ik de hele weg heb geslapen om maar niet wagenziek te worden (wat uiteindelijk is mislukt toen een man een praatje met ons ging voeren) en Lenneke niet lekker was kwamen we in Bahir Dar aan. Alle bajajdrivers wilden ons helpen maar Marieke zou ons op komen halen. Eindelijk onze eerste kennismaking met Marieke, best gek om al veel contact met iemand te hebben gehad en diegene dan nu pas voor het eerst te zien. Marieke heeft ons naar een pension gebracht, waar ook ik ziek werd. Helaas, die bitterbal was al niet lekker en heeft ons ook nog een voedselvergiftiging laten oplopen. We zouden woensdag eigenlijk naar het revalidatiecentrum gaan, maar in plaats daarvan zijn we de hele dag in bed en op de wc gebleven.

Donderdag uiteindelijk wel naar het revalidatiecentrum gegaan, wat een verschil met Arba Minch is dat. Wij waren allebei best wel teleurgesteld in Arba Minch over het revalidatiecentrum, ze helpen maar weinig patiënten en we hebben ook het idee dat hun kennis erg slecht is. In Bahir Dar viel echter onze mond open. Er waren heel veel patiënten en die werden ook nog geholpen door de fysiotherapeuten en de orthopedisch instrumentmakers. In de tuin achter het centrum zijn verschillende bakken met verschillende ondergronden om het lopen op te oefenen. Ze hebben een wiebelbrug en soort horden om te leren ergens overheen te stappen. Toen we de fysiotherapeuten aan het werk zagen was het wel duidelijk dat ze wisten wat ze deden en veel kennis hebben. Kwamen daar ook weer iemand van het rode kruis tegen die we al een keer in Arba Minch hadden gezien. Was ook wel leuk om haar aan het werk te zien en wij hebben ons daardoor ook wat meer tegen sommige dingen aan bemoeid. Er was een kindje die waarschijnlijk spina bifida (open ruggetje) en daardoor een waterhoofd heeft en verlammingen in armen en benen. Ze waren voor dit kindje een rolstoel aan het aanpassen en wij hebben onze mening daarover gegeven en aangegeven wat wij dachten dat aangepast moest worden.

Vrijdag zijn we weer naar het revalidatiecentrum geweest, maar na een halve ochtend kwamen we erachter dat het vandaag een stuk minder interessant was. Er was maar één fysio (de ander was vrij) en er was ook maar één orthopedisch instrumentmaker. Het was dus erg stil en dus zijn we om 11 uur weg gegaan. Zijn toen maar onze activiteit voor zaterdag gaan regelen. ’s Middags nog ergens wat met Marieke gedronken en ons onderzoek besproken.

Zaterdag zijn we via een organisatie Lake Tana opgegaan en hebben we één van de monasteries bezocht. Was erg mooi, het is een soort kerk, maar het ziet er totaal niet uit als een kerk. Het is een rond gebouw met mooie beschilderingen aan de binnenkant. Lake Tana staat bekend om zijn vele monasteries, maar we moesten voor elk apart betalen en na de eerste hadden we het wel gezien. Zijn toen ook nog naar het begin van de Nijl gevaren (begint vanuit Lake Tana) en hebben daar weer nijlpaarden gezien. Dit keer waren we nog dichterbij en toen viel het me op dat ze eigenlijk nog groter zijn dan we dachten.

Zondag zijn we naar een waterval in de Nijl gegaan. We wilden er eigenlijk zaterdag heen, maar Marieke had ons aangeraden om op zondag te gaan omdat het dan het mooist is. Op zaterdag zetten ze een dam open, waardoor de waterval op zondag erg groot is, terwijl het op andere dagen maar een klein straaltje is. Zijn met de bus naar de plaats waar het was gegaan (zo’n 50 km buiten Bahir Dar). De mensen in de bus vonden het maar raar dat toeristen ook met die bus gingen, maar dit vinden wij juist de leukste manier van reizen. We zaten weliswaar opgepropt in de bus maar dit is de manier hoe de Ethiopiërs leven en dat willen we graag zien. Eenmaal in de plaats een ticket gekocht en toen zijn we de wandeling gaan maken. Het was heel mooi, door de bergen en over paadjes waar je anders nooit zou komen. Na een uur lopen bij de waterval aangekomen en hij was inderdaad heel groot. De waterval gaf lekker wat verkoeling, want we waren op het midden van de dag gaan lopen (tja, niet zo slim, maar hadden weinig anders keus doordat we met de bus heen en weer moesten). Vanaf de waterval nog een tocht van zo’n drie kwartier terug gemaakt, en moesten toen de rivier nog met een pontje over. Daarna begon onze barre tocht terug. We hadden dit keer echte zitplaatsen (op de heenweg zaten we achterstevoren op een soort kussen voorin de bus) maar de zitplaatsen waren nogal krap. Ik zat dus met mijn knieën in de bank voor me. Toen de bus eenmaal helemaal vol zat vertrokken we eindelijk. Halverwege stapten een man uit met een stuk of 6 levende kippen aan een stok, die hadden dus de hele rit bij ons in de bus gezeten. ’s Avonds lekker bij een restaurant een hamburger besteld, maar hij smaakte me niet echt lekker.
En jahoor, wat ik al dacht, om 12 uur ’s nachts werd ik wakker en kwam mijn hamburger er weer uit. Voor de 2e keer in 1 week een voedselvergiftiging. Zouden eigenlijk maandag weer naar het revalidatiecentrum gaan, maar ik was weer ziek dus dat hebben we maar niet gedaan. Aan het eind van de dag ging het wat beter en maandag avond zijn we bij Marieke gaan eten als afscheid.

Dinsdag zijn we met de bus naar Gonder gegaan, een rit van zo’n 3 uur. We zijn om 9 uur in een minibusje gestapt, maar ze vertrekken pas echt als de bus vol zit. Dus uiteindelijk na anderhalf uur rondjes rijden door de stad vertrokken we om half 11 met een veel te vol busje naar Gonder. De zitplaatsen in deze bus waren wederom weer krap, maar dit was nog erger dan de vorige bus. Kwamen om half 2 aan bij ons hotel. Een goed hotel en hebben dit keer voor 2 aparte bedden gekozen. In Bahir Dar hadden we 1 bed en die was ontzettend smal (nog niet eens maatje twijfelaar) en met al dat ziek zijn hadden we dus niet al te best geslapen.

We zijn vandaag naar het Royal Enclosure geweest, waren veel vervallen kastelen bij elkaar en eigenlijk niet heel interessant om te zien. Zijn daarna ook nog naar Fasillady’s Bath geweest, hadden een student die ons daar heeft rondgeleid en dat was wel leuk om te zien. Het is een heel groot leegstaand zwembad met in het midden een kasteeltje. Het bad wordt 1 keer per jaar gevuld voor een feest, en het vullen van het bad duurt dan een maand. Daarna weer terug gegaan naar ons hotel om aan ons onderzoek te werken. Helaas, dat moet ook nog gebeuren.

Ons verdere reisschema:
13 mei: vliegen van Gonder naar Lalibela
16 mei: vliegen van Lalibela naar Aksum
20 mei: vliegen van Aksum naar Addis Abeba
23 mei: vliegen van Addis Abeba naar Brussel (we vliegen pas om 12 uur ’s nachts, dus komen 24 mei ’s ochtends vroeg aan)

Nou, dat was weer de update voor nu.
Vandaag nog precies 2 weken te gaan, wat gaat de tijd toch snel!!!

Liefs,
Carola