Wat een dag

Haai allemaal

We zijn zaterdag dus inderdaad eind van de middag naar dat uitkijkpunt geweest, maar wat is dat ontzettend mooi zeg. Je ziet de twee meren, met daar tussenin bergen. Ervoor een bos waar de grootste vogels overheen vliegen. Hebben deze nog bestudeerd, maar konden er niet achter komen wat voor vogels het zijn. Hebben daar nog even op een terrasje wat gedronken en genoten van het uitzicht. Vervolgens Abera gebeld want hij zou ons ophalen. Hij kwam inderdaad en bestelde nog een drankje, terwijl wij eigenlijk net de rekening wilde vragen. Ach, zijn nog maar even blijven zitten, we hebben de tijd, zo gaat dat hier in Ethiopië.
Vervolgens zijn we weer bij hetzelfde restaurantje gaan eten, dit keer zonder Abera, en hebben daarom ook heerlijk spaghetti besteld (ja dat hebben ze hier want ze zijn ooit een paar jaar bezet geweest door Italië, dat is voor ons dan weer een voordeel, want ze verkopen dus veel pasta’s). En die spaghetti was super koud, maar echt zo lekker!!!
Na het eten weer terug naar ons pension gegaan. Daar weer even opgefrist. Ik lag al lekker op bed toen Lenneke uit de badkamer kwam en zei, Co, moet je eens op die muur achter je kijken. Ik keek op en zag echt een super dikke spin met een doorsnede van 7 cm. Ik schrok me rot en held dat ik ben sprong ik op en ben ik in het midden van het bed gaan staan. Lenneke heeft toen de moed bij elkaar geraapt en heeft hem vermoord met mijn schoen. De eerste klap was echter niet genoeg, hij viel naar beneden en we zagen dat hij nog leefde, waarop wij allebei keihard begonnen te gillen. Toen kwam er ook nog een andere spin tevoorschijn, waarbij de eerste rake klap (na 3 missers) meteen de doodslag was. Niet veel later stond er een man van het pension voor de deur, niet om te vragen of er iets aan de hand was, maar om te vragen of we stil wilden doen omdat we de andere pensiongasten stoorden. Daarna is het Lenneke nog gelukt om de grootste spin alsnog te vermoorden, en mij gelukt om niet te gillen. Hoop dat ik de komende drie maanden over mijn spinnenangst heen kom ;)
Vervolgens de halve nacht niet kunnen slapen omdat ik overal spinnen zag en voelde.
Zondag ochtend heerlijk uitgeslapen (zo tegen de ochtend kon ik eindelijk goed de slaap vatten). Hoewel dat we wel al vroeg de omroep va de moskee hoorden.
Om 10 uur stond Bonche voor de deur. We hadden zaterdag om 3 uur voor zondag met hem afgesproken om ons te verhuizen, maar dat had hij dus niet zo goed begrepen. Hebben hem uiteindelijk uit kunnen leggen dat we nog niet klaar waren en dat we dachten ’s middags om 3 uur afgesproken te hebben.
Om 11 uur maar eens gaan ontbijten. Toen we weg wilde gaan stond er alleen al een dame van de schoonmaak voor de deur, die in het Amhaars vroeg wanneer we weggingen (tenminste, dat is wat we begrepen). Na er nog een andere schoonmaakster bij gehaald te hebben die ook alleen maar Amhaars sprak, mijn horloge verzet had om aan te duiden wanneer we opgehaald zouden worden en uiteindelijk een andere Ethiopiër die erbij kwam die gelukkig wel Engels sprak hebben we afgesproken dat we om 1 uur eruit zouden zijn. Lekker scrambled egg gegeten en dit keer gelukkig mangosap erbij. Snel onze koffers ingepakt, met als resultaat dat we uiteindelijk om 12 uur klaar waren. Die mevrouw blij, ging meteen schoonmaken. Wij Bonche gebeld met de vraag of hij ons nu al kon ophalen, maar die begreep ons weer niet (een oudere man, dus niet zo goed in Engels, hij doet zijn best, alleen lukt het niet echt ;) ). 10 minuten later belde Tadiwos, hij had Bonche gesproken en ze kwamen er nu aan. Toen hij aankwam was Tadiwos een beetje beledigd dat we al zo vroeg uit het huis waren en vond het vervelend voor ons dat wij nu buiten op hen zaten te wachten. Wij vonden het helemaal niet erg, hebben lekker een boek gelezen en we zaten lekker in de schaduw.
Eenmaal bij het huis bleek dat het water het nog steeds niet deed, maar de stroom gelukkig wel. Buiten op het terrein staat een kraantje, dus daar kunnen we water halen om ons te wassen en de wc door te spoelen. Wij zijn bang dat dat laatste niet goed gaat als je hebt gepoept, daarom hebben we afgesproken dat we in dat geval de buiten wc gebruiken. Jaja, een heuse poepdoos. Haha, het is een stenen huisje van 1 bij 1 meter, met in het midden een gat van 20 bij 20 cm en daaronder een diepe put. De deur kan niet dicht, bovendien zie je dan niets meer, maar hij staat dwars voor de ingang zodat je van buiten niet alles kan zien. Alleen als je dus boven dat gat hangt, dan kijk je dus wel naar buiten. Best vreemd als je dan 50 meter verderop mensen over het pad ziet lopen terwijl jij lekker zit te poepen ;).
Tadiwos en Bonche gingen weer weg, en vlak daarna viel de stroom weer uit. Het bereik van onze telefoons was hier ook erg slecht, waardoor we hen amper konden bereiken, en als we ze aan de telefoon hadden, dan konden we ze slecht verstaan. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ze Abera hierheen stuurde. Wij hadden met hen om 17.00 uur afgesproken zodat zij ons naar de stad konden brengen om iets te eten en boodschappen te doen.
Abera kwam om 16.00 uur en gaf aan dat de stroom in heel Secha was uitgevallen, een deel van Sikela deed het nog wel. Uiteindelijk nam hij ons mee op zoek naar een internetcafé. Inmiddels lag het telefoonnetwerk helemaal plat, waardoor we Tadiwos nooit meer konden bereiken om te vertellen dat hij ons niet hoefde op te halen. Uiteindelijk geen internetcafé gevonden, en toen zijn we maar wat gaan drinken in een voor Ethiopisch stijl vrij luxe koffiebar. We werden daar echt meteen door iedereen aangekeken, en ze moesten erg lachen toen ze door hadden dat we met Abera onze Amhaarse woordenschat aan het vergroten waren. Ik heb daar weer een koffie genomen op aanraden van Abera, dit keer een machiato, en ook deze koffie lustte ik. Uiteindelijk deed het netwerk het weer en belde Tadiwos naar Abera. 20 minuten later kwam ook Tadiwos bij ons zitten. Was erg gezellig en we hebben wat gekletst over de verschillen tussen Nederland en Ethiopië, wat er nogal veel zijn. Vervolgens nog een poging gedaan ergens brood te kopen, wat na een kwartier rondrijden eindelijk was gelukt. Toen hebben we Tadiwos ergens bij zijn huis in Sikela afgezet en heeft Abera ons naar huis gebracht. Het laatste stuk hebben we met hem gelopen, zodat hij ons de route kon laten zien hoe we lopend kunnen afsnijden. Deze weg zullen we alleen niet zo snel meer nog een keer nemen, want er liepen op een moment wel 15 kinderen, 3 geiten en een hond achter ons aan, allemaal (op de dieren na dan) vragend om ‘money’, een van de weinige Engelse woorden die ze kennen. We voelden ons hierdoor totaal niet op ons gemak, hebben ze echt totaal genegeerd en Abera deed een poging ze weg te jagen. Ze bleven echter steeds weer terug komen en eenmaal thuis bleven ze nog een tijdje voor ons hek staan. Ze kwamen gelukkig niet het terrein op!
Eenmaal terug bleek dat de stroom het weer deed, alleen hadden we nog steeds amper bereik. Best balen, want we wonen een beetje afgelegen en het is toch wel fijn als je iemand kan bellen als er wat aan de hand is. En jahoor, Abera liep weg en de stroom viel weer uit. Wij hem terug geroepen, werden nu toch wel een beetje moedeloos en saggerijnig. Hij gaf aan nu even niets voor ons te kunnen doen en dat als de situatie zo blijft we morgen weer verder kijken en anders op zoek gaan naar een andere woonruimte. Hij ging weer weg en gelukkig, 5 minuten later ging het licht in de badkamer aan en hadden we weer stroom. Ook kregen we steeds meer bereik op ons telefoon en zelfs het internet heeft de hele avond gewerkt. We konden dus met een gerust hart gaan slapen en de problemen waren zo goed als over (op de primitieve manier van wassen en plassen na dan ;) ).

Vanmorgen vroeg op want we werden om 7.30 uur opgehaald om naar het revalidatiecentrum te gaan. Eerst maar eens even op de primitieve manier gewassen. Mam, bedankt voor de wegwerpwashandjes, die bij ons nu per washand minimaal 3 weken mee moeten gaan ;). We kunnen ons met de washandjes in ieder geval redelijk wassen. Op de route naar het CBR hebben we overal langs de weg mensen opgepikt die bij het CBR werken. Uiteindelijk zat de bus helemaal vol en paste er echt niemand meer in. Bij het revalidatiecentrum werden we ontvangen door Tadiwos. Tadiwos heeft ons uitgelegd hoe het CBR is ontstaan en hoe het vanaf zijn beginsel te werk is gegaan. Ze hebben in 2 gebieden 10 centra, in totaal dus 20. Hier werken side-workers, welke door het CBR zijn opgeleid. Het CBR bestaat nu ongeveer 2 jaar, toen ze begonnen zijn de side-workers alle huizen langs gegaan om te kijken of daar misschien kinderen met een handicap binnen gehouden werden. In Ethiopië is het namelijk nogal een taboe/een straf van God/niet algemeen geaccepteerd.
Na het verhaal van Tadiwos heeft hij ons rondgeleid over het terrein: een fysiotherapieruimte, een ruimte om orthopedisch materiaal te maken, een café en ruimtes waar mensen die voor revalidatie komen tijdelijk kunnen overnachten. Daarna een kopje thee gedronken en Tadiwos had toen een drankje wat hij iets van groundnut noemde. Wij kwamen er maar niet achter wat hij nou bedoelde, tot hij mijn kant op praatte en er een lucht van pindakaas langs kwam. Zij drinken daar dus een warme drank van pinda’s! Misschien ook maar eens bestellen om te proberen hoe het smaakt.
Vanmorgen met Tadiwos en twee andere medewerkers weer over de verschillen gepraat. We hebben uitgelegd (getekend) hoe ons huis eruit ziet. Ze waren erg benieuwd wat we aten en of wij ook geloven. Ze waren heel verbaasd toen wij aangaven niet te geloven. Dat betekent hier namelijk dat je niet meer tot de samenleving behoort, ze gaven zelfs aan dat dat hier één van de levensbehoeften is.
Vanmiddag hebben we met Bonche en Tadiwos spullen voor in huis gekocht: emmers (prullenbak en voor de was/afwas), een kooktoestelletje en pannen. Nu kunnen we dus eindelijk lekker zelf gaan koken in plaats van steeds maar uit eten gaan.
Vanmiddag nog met Abera over ons onderzoek gesproken en wat de plannen daarvoor zijn. Hij heeft gelukkig een tolk voor ons kunnen regelen, die een kwartier later meteen langskwam. We hebben kennis gemaakt en aangegeven dat we contact zullen opnemen wanneer we hem nodig hebben.

Wordt nu langzaam aan wel moe van iedereen die alles maar voor ons wil doen. We mogen niets tillen, niet zelf ons water halen en alles wordt geregeld. Vanmiddag werden we naar huis gebracht door de chauffeur, vroeg Tadiwos of hij nog mee moest en ofdat we het dan niet erg zouden vinden als hij nu aan zijn echte werk ging. Pff, vermoeiend, natuurlijk maakt ons dat niet uit, die chauffeur hoeft ons alleen maar af te zetten bij ons huis. Het meisje wat hier ook op het terrein woont en die in ‘dienst’ van ons staat, komt hier ook iedere keer maar buurten. Goed bedoeld, maar wij zijn wel gehecht aan onze privacy en onze onafhankelijkheid.

Morgen kennis maken op de scholen (special needs en normale scholen) en we gaan naar 1 van de CBR site activities waar we ons onderzoek uit zullen voeren. Alles gewoon in Arba Minch, maar alles moet via de officiële manier voordat we zomaar aan de slag kunnen.

Het onderzoek gaat nu dus echt beginnen!

Leuk om te lezen dat iedereen zo met mij meeleeft!

Tot het volgende verslag!

Liefs