Een lange lange reis

Seulam allemaal!

Hier mijn eerste berichtje vanuit Ethiopië.
Donderdag avond om 20.00 Nederlandse tijd zijn we vertrokken. Eerst via Parijs (kwamen er donderdag pas achter dat we dus niet een directe vlucht hadden, maar we nog mensen in Parijs moesten oppikken) en vervolgens naar Addis Ababa. Daar kwamen we Ethiopische tijd (2 uur later) om 7 uur ’s ochtends aan. We moesten vanuit het vliegtuig overstappen in een bus die langs 2 haltes kwam, de eerste halte was om de bagage op te halen, de tweede voor overstap. Dat wisten we alleen bij de eerste stop nog niet en de man die daar stond die riep iets wat we niet verstonden dus toen zijn we de groep maar gevolgd de bus weer in. Met resultaat dat we dus uiteindelijk opgesloten zaten op het vliegveld en we niet wisten hoe we nou bij onze koffers kwamen. Iemand aangesproken die ons zou helpen, bracht ons ergens heen en zei dat daar zo een bus kwam. Vervolgens liep hij weg en moesten we het zelf maar uitzoeken. Niet veel later kwam de bus waarmee we van het vliegtuig naar de bagage/overstaphal gebracht werden langsgereden en deze hebben we toen maar gevraagd ons naar de bagagehal te brengen. Dat deed hij gelukkig en toen kwamen we inderdaad bij onze koffers aan. Stap één van de culturele verschillen overwonnen!

Op het vliegveld zouden we opgehaald worden door iemand, maar die konden we niet vinden. Eerst maar een Ethiopische simkaart gekocht (ons telefoonnummer: +251920776056). Best grappig, we hebben gewoon een gebruikte simkaart gekocht/overgenomen. Vervolgens Zewedu (degene die ons op zou komen halen) gebeld, hij gaf aan al op het vliegveld te staan en vervolgens zag hij ons ook. Hij bracht ons naar het hoofdkantoor van Light for the World, de organisatie die ons in contact heeft gebracht met het revalidatiecentrum (CBR) in Arba Minch. Hier begonnen we meteen met het typisch Ethiopische koffieritueel. Heel sterke koffie en ieder een bordje met nootjes (soort vogelzaad) erbij. Gelukkig mochten we wel melk en suiker in de koffie doen. Eerlijk gezegd smaakt de koffie hier in Ethiopië beter dan in Nederland, want daar lust ik het nog steeds niet en hier ging het er wel aardig in. Of dat kwam doordat ik me zo slap voelde omdat ik vlak daarvoor in het vliegtuig had overgegeven (hè, is me weer niet gelukt dat ritueel over te slaan ). In Addis was het lekker weer, zo’n 25 graden met een lekker fris windje.

Daarna zijn we ergens met Zewedu onze travellercheques gaan omruilen waardoor we nu soort van rijk zijn. Kregen een hele stapel met bankbiljetten mee (6800 birr) in briefjes van 100! Wij voelde ons dus toen meteen helemaal rijk. Daarna was het tijd om weer terug naar het vliegveld te gaan voor het vervolg van onze reis, naar Arba Minch. Na een tussenstop in Jimma kwamen we boven Arba Minch, verbaasde me meteen hoe super mooi het hier is. We hadden uitzicht over het meer en het moeras daarlangs, zagen meteen al de eerste wilde geiten en koeien lopen. In Arba is het ook een stuk groener dan in Addis. Eenmaal geland stapte we uit het vliegtuig en liepen meteen tegen de warmte op, ik denk zo’n 35 graden. We zouden hier opgehaald worden. Er stonden wel een hele boel Ethiopiërs die ons wel in hun taxi mee wilde nemen naar Arba, maar onze chauffeur stond er niet tussen. Toen we eenmaal Abera (de manager van het CBR) aan de telefoon hadden, kwam Tadiwos (werkt ook bij het CBR) aangelopen, hij had zijn auto met de chauffeur (Bonche) buiten het terrein van het vliegveld staan, dus daar moesten we eerst naartoe lopen. Ze brachten ons naar het CBR, in Sikela (downtown Arba Minch) waar we kennis maakten met Abera. Hij gaf aan dat het huis dat ze voor ons geregeld hebben nog waterproblemen heeft dus dat we dit weekend nog maar in een hotel moesten. Tadiwos en Bonche brachten ons eerst naar het huis in Secha (uptown Arba Minch) zodat we konden aangeven of dit ons goed leek voor de komende drie maanden. Het huis ligt een beetje achteraf op een terrein waar de werknemers van het CBR wonen. Deze mensen kunnen ook voor ons boodschappen doen enzo. Toen we er aankwamen zag je meteen uit het huis al een straaltje water lopen en wisten we meteen wat het probleem was: lekkage. De huiskamer is vrij ruim, ongeveer 4X6 meter, de slaapkamer is 3x4 meter en dan nog een badkamer met toilet, douche en gootsteen. Het rook er overal een beetje naar riool wat waarschijnlijk te wijten is aan de lekkage. Ze gaan dit voor ons proberen zo snel mogelijk te fixen. Voor het huis stonden twee ledikanten met daarnaast de matrassen op de grond, lekker hygiënisch ;)

Vervolgens gingen we met Tadiwos en Bonche op zoek naar een hotel. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij het Abasynnia Pension centraal gelegen in het Secha deel van Arba Minch. Het stelt niet veel voor, een kamer van 4x5 meter met 1 tweepersoonsbed en een bureau en een badkamer van 3x3 meter met een toilet, douche en gootsteen. Ze vonden het wel wat vreemd dat we met z’n tweeën in die ene kamer en dus samen in één bed wilde, maar we wilden beslist niet gescheiden slapen nu.

Daarna even rustig wat gerelaxt op bed en even de eerste shock verwerkt, tot om 6 uur er op ons raam werd geklopt. Abera stond voor de deur en kwam kijken hoe het met ons ging. Hij heeft ons mee uit eten genomen naar een restaurantje hier in Secha en heeft ons ook nog wat andere restaurantjes laten zien. Toen we in het restaurant kwamen moesten we eerst mee naar achter lopen waar de restauranteigenaar water in een emmertje had zitten en hij over onze handen goot zodat wij onze handen konden wassen.
We hebben aan Abera gevraagd wat hij ons zou aanraden om te eten, hij gaf aan dat we het beste de fish cotelet konden nemen. Later legde hij uit dat ze nu in een periode van 60 dagen vasten leven en dat ze dus geen vlees mogen eten. De viscotelet was een heel dun plakje vis gebakken in heel veel vet. We kregen er twee per persoon, daarnaast nog voor ieder een schaaltje met sla en tomaat en nog met z’n allen een mand vol met brood. Het was echt zo veel dat wij ieder ruim een halve viscotelet lieten staan, wat Abera weer vreemd vond. Vervolgens zijn we terug gegaan naar ons pension, daar hebben we even heerlijk onder de koude douche gestaan en ons vervolgens snel ingesmeerd met deet, want de muggen begonnen ons nu toch wel aan te vallen.
Hebben gister nog even heerlijk een aflevering Greys Anatomy gekeken om vervolgens om 10 uur (8 uur nederlandse tijd) te gaan slapen. We waren allebei zo moe, hadden natuurlijk bijna een nacht over geslagen omdat we in het vliegtuig niet heel veel hebben kunnen slapen omdat ze om 23.30 uur NL tijd het diner rondbrachten en om 3 uur NL tijd het ontbijt.

Vannacht eigenlijk ook niet zo best geslapen, ik weet niet wat er gebeurde maar het leek wel alsof ze de halve nacht bezig waren om alle deuren in van het pension op en dicht te doen. Het is nogal gehorig, dus je hoorde iedere keer die deuren open gaan en de sleutels draaien. Ook stonden ze gewoon hardop te praten. Dacht op een moment dat het wel bijna ochtend was, toen keek lenneke op haar telefoon en was het pas 4uur ethiopische tijd, hadden dus nog even.
Uiteindelijk nog lekker geslapen tot om 7 uur vanmorgen de telefoon ging, het was Tadiwos met de vraag of alles nog goed ging met ons en wat we vandaag gaan doen. Hij zou vandaag de hele dag bij zijn familie zijn dus wij moesten onszelf vermaken.
Vervolgens nog even lekker verder geluierd om er vervolgens rond 8 uur uit te gaan. Hebben aan de mensen van ons pension laten weten dat we nog een nacht blijven (best lastig als ze geen Engels spreken, vervolgens kwam er gelukkig toch iemand bij die Engels sprak). Meteen gevraagd waar we goed konden ontbijten en hebben zijn advies opgevolgd.
We hebben lekker een omelet gegeten (weer gebakken in heel veel vet) en een sap van advocado. Dat laatste was niet zo lekker, maar met wat limoensap er doorheen ging het best aardig.
Vervolgens op zoek gegaan naar tourist office, die uiteindelijk niet op de plek zat waar de lonely planet dit had aangegeven. Onderweg werden we flink aan gekeken, werd er naar ons gezwaaid en werd er vaak firanji (vreemdeling) geroepen.
Daarna opzoek gegaan naar een plaats om een simkaart voor internet te kopen. Wij staken ergens de weg over, en iemand sprak ons aan over dat we niet veilig de weg overstaken. Gelukkig kon deze jongen (Klandyerod) ons vervolgens wel verder helpen met waar we een internet simkaart konden kopen en loodste ons mee een taxi in. Ook hierin (een 8 persoonsbusje waar je met z’n 12en in zit) werden we natuurlijk weer aangesproken en er werd aan ons gevoeld. Klandyerod heeft vervolgens bij de telecom office alles voor ons geregeld, en nu hebben we dus internet.

Wat erg grappig is, is dat de mensen die hier Engels spreken ons allemaal erg graag willen helpen en vervolgens ook vrij snel hun nummer geven zodat we ze kunnen bellen als we iets nodig hebben.
Zitten nu weer even lekker bij te komen in ons pension om eind van de middag naar een uitkijkpunt te gaan waar je over het Nechiser national park uit kunt kijken, ben erg benieuwd.

Tot nu toe is het allemaal nog erg bijzonder, wel een shock, maar ik geniet vooral van hoe de mensen hier zijn en hoe ze leven. Alleen mag de temperatuur wel iets lager ;)

Tot de volgende keer!
Liefs