ff wachten! Nog ff wachten! Geen pizza!

Haai haai!!

Weer een week voorbij. Deze week was erg rustig.

Allereerst zaterdag de verjaardag van Lenneke gevierd, ik had ontbijt op bed gemaakt met een kopje thee (het enige zakje wat we bij ons hadden omdat mijn ouders dat op het vliegveld nog snel in mijn tas hadden gestopt) en kwam heel mooi zingend de kamer binnen. Tijdens het ontbijt mijn cadeau gegeven, ingepakt in een T-shirt omdat ik geen cadeaupapier had en het niet ingepakt toch minder ruimte in mijn koffer innam.

Vervolgens naar die training gegaan over inclusief onderwijs. Ik dacht dat het hier gewoon was om te laat te zijn of te laat te beginnen, maar wij kwamen 5 minuten voor begintijd aan en toen waren ze al begonnen. Gelukkig waren we niet de laatste. Al snel bleek dat we niet de minister van educatie voor ons hadden, maar een mister van educatie. Haha, jammer maar helaas. Hadden we dan ook echt gedacht een training met zo’n hoge pief te mogen bijwonen?

De cursus was best leuk en ook erg druk bezocht. Wij moesten natuurlijk iedere keer aangeven hoe het in Nederland geregeld is, en wij iedere keer maar uit proberen te leggen dat Nederland helemaal niet zo’n inclusief onderwijs heeft als iedereen denkt. Bij ons gaan kinderen met een beperking allemaal naar een speciale school en moet je als ouders tegen flink wat barrières opboksen om je kind dan wel naar gewoon onderwijs te krijgen. Die dag was er 2 keer een moment waarop discussiegroepjes werden gevormd, de conclusies die hieruit kwamen moesten vervolgens aan de hele groep gepresenteerd worden. Natuurlijk werd ik meteen aangekeken, maar ik met mijn ‘praten-in-het-Engels-voor-een-groep-fobie’ reageerde daar heel duidelijk op: Nee! De tweede ronde kwam ik er echter niet onderuit en heb ik maar heel goed voorgelezen wat iemand anders op de flap-over had geschreven. Ik sloeg dicht, en meer dan er al geschreven stond kon ik niet uit mijn mond krijgen.

Ze doen hier ook aan moppen tappen heb ik die dag gemerkt. Als het een beetje te saai werd, dan werd er gevraagd of iemand nog een goede mop wist en deze werd dan in geuren en kleuren voor de groep verteld. Iedereen moest heel hard lachen, alleen wij begrepen niet waarom, want de moppen waren allemaal in het Amhaars. Ze zijn hier niet zo heel snugger, er zaten ook wat raadsels bij, en die moesten zo ongeveer uitgelegd worden, voor ze het begrepen. Terwijl Lenneke en ik het raadsel al begrepen en elkaar zaten aan te kijken of wij nou echt zo slim zijn (uuh, ja!), waren zij nog aan het bedenken hoe het in elkaar steekt.

Zaterdag avond lekker uit eten bij het Tourist Hotel voor Lenneke’s verjaardag, want er is ons verteld dat ze na 5 uur ’s avonds pizza hebben. Maar we hebben inmiddels al geleerd ons nergens op te verheugen, want dan valt het altijd tegen. En ja hoor, natuurlijk kwam het meisje 5 minuten nadat we besteld hadden weer terug met de mededeling dat ze vandaag geen pizza’s hebben.

Zondag ochtend zijn mijn darmen eindelijk na een week weer gaan werken, waardoor ik maar niet mee ben gegaan naar de training. Lenneke is alleen gegaan en kwam thuis met de mededeling dat we er nog geld aan verdient hadden ook. In Nederland moet je betalen voor een training, hier krijg je geld toe. Ik heb ’s ochtends nog even mijn was gedaan, met als gevolg dat ik op beide wijsvingers blaren heb. Hmm, toch blij dat we thuis een wasmachine hebben.

Maandag hebben we de topics voor de interviews met Tadiwos besproken. Hij had weinig aan te vullen, dus ’s middags de vragen voor de interviews gemaakt. Gingen nog even boodschappen doen en konden zowaar voor het eerst vers brood (!) en eieren kopen. Dus wilden met de lunch broodje ei eten, maar wederom weer het geen waar je op verheugd….. De stroom viel uit, dus geen gekookt ei.

Dinsdag ochtend gelukkig wel een gekookt ei op brood, heerlijk was dat. Ben zo blij hier als ik iets echt lekkers te eten heb. Ben hier sowieso met de kleinste dingen veel blijer, denk bijvoorbeeld aan het hebben van stroom en voldoende water. Pff, wat een verschil met Nederland.

Dinsdag thuis gebleven, we wilde met Abera praten, maar die zou woensdag pas weer op het office zijn. Hebben dinsdag een beetje een vrije dag gehouden. ’s Avonds viel vlak na het eten de stroom weer uit, tot ergens midden in de nacht, toen ineens het buitenlicht weer aanging. Vervelend als de stroom uitvalt is dat ook meteen alle netwerken (internet en telefoon) uitvallen. En de volgende ochtend zag ik op mijn telefoon: 3 smsjes, waarvan 2 van mijn broer. In het tweede berichtje stond dat hij me al de hele avond probeerde te bereiken omdat zijn zoon Gijs is geboren! Grrr, die vervelende stroomuitval!!
Wilde mijn broer meteen bellen, maar toen hielp Lenneke me eraan herinneren dat het in Nederland pas 5 uur was. Ohja, toch nog maar niet bellen dus. Waren uiteindelijk om 10 uur weer thuis van het office en heb toen meteen Ruud gebeld. Hij vertelde me dat op 6 maart om even over half 3 ’s middags Gijs is geboren, bijna 4 kilo schoon aan de haak!
Daarna nog even geskyped waarbij de camera natuurlijk ging naar Gijs, die heerlijk in zijn wiegje lag. Wat een schatje zeg!
’s Middags na een sms van mijn moeder kwam het besef pas echt, waarom zit ik nou weer in Ethiopië. Ik wil niet weg uit Ethiopië, maar ik wil gewoon even voor één dagje weer in Nederland zijn. Even Gijs bewonderen en knuffelen, Rudy en Anneloes feliciteren. Voor het eerst heb ik het er echt even moeilijk mee dat ik hier ben.

Vanmorgen hadden we afgesproken met de fysiotherapeuten van het revalidatiecentrum om een dag met hun mee te lopen. We moesten nog op de feedback van Abera wachten en dachten, dan kunnen we onszelf op die manier vermaken en we waren ook best wel benieuwd hoe de fysiotherapie hier eraan toe gaat. ’s Ochtends kwamen er vier ouders met kinderen met hun beentjes in het gips binnen, ik dacht, dit wordt een lekkere drukke ochtend. Maar niets was minder waar. We hebben in totaal de hele dag slechts één kind behandeld zien worden. Het gips werd er afgehaald (het kindje had klompvoetjes), de voeten werden beoordeeld en er werd weer nieuw gips omheen gedaan. Om 10 uur zei de fysio, zo het is theetijd, en daarna hebben we geen patiënten meer gezien. Van 10 tot 12 onszelf vermaakt met spelletjes op onze telefoon en een beetje rond dwarrelen door de oefenzaal. Toen zijn we bij het tourist hotel gaan eten omdat we weer eens behoefte hadden aan vlees. Heerlijk een pepersteak gegeten, alleen weet ik niet waar de peper gebleven was. ’s Middags weer met frisse moed in de hoop op nieuwe patiënten, maar van 13.30 tot 17.30, geen patiënten gezien. Wat ze hier wel doen de hele dag? Geen idee! Wat wij hebben gedaan, de omtrek van ons hoofd gemeten, met een grote bal waar je op hoort te zitten overgegooid, trappetje in de oefenzaal op en af gelopen, met de dumpbels wat oefeningen gedaan en alles wat we verder maar konden verzinnen om onszelf wakker te houden. Op een gegeven moment kregen we ook helemaal de slappe lach, en de man die in zijn eentje aan het oefenen was met zijn beenprothese zat ons aan te kijken alsof we achterlijk zijn.
Zijn om 16.30 maar even bij Abera langs gegaan, waar we uiteindelijk pas om 17.00 uur terecht konden, even met hem gesproken en toen richting huis.

Dus wat hebben we geleerd vandaag: wachten, wachten en nog eens wachten!
Zo gaat dat heel vaak in Ethiopië, dus we raken eraan gewend. Maar vandaag was wel heel extreem.

Waarschijnlijk gaan we volgende week met de interviews beginnen, als alles wordt goedgekeurd door iedereen. Van het weekend hebben we nog geen plannen, dus we zien wel hoe het loopt.

Liefs,
Carola