Seulam-no

Seulam-no!
(= hallo, hoe gaat het?)

Weer een week voorbij, en deze week eindelijk een week gehad waarin we wel aardig wat hebben gedaan. Leuk alle berichtjes van iedereen trouwens, maakt me altijd weer vrolijk (als ik dat niet al ben :) )

Vorige week vrijdag hadden we een vrije dag en hebben we ons lekker als huisvrouwen gedragen. Ik heb weer lekker mijn kleren gewassen en we hebben het huis een beetje opgeruimd. Het meisje van het terrein was één van de andere appartementen op het terrein aan het schoonmaken omdat we een nieuwe buurman zouden krijgen. Toen ze klaar was keek ze mij aan en vroeg ze of ze ons huis ook moest doen, nouja als ze het echt graag wil. Lenneke zat achter de computer en ik was in mijn dagboek aan het schrijven en ondertussen maakte zij ons huis schoon. Dat is best een raar idee, maar stiekem hadden we er zelf ook geen zin in en moest het wel echt gebeuren.

Zaterdag zouden we naar de fruitmarkt in Sikela (downtown) gaan om weer even wat groente, aardappelen en fruit in te slaan. Helaas ging dit plan niet door, want Lenneke was ziek, inclusief koorts. Toen ik aan het eind van de middag op onze veranda zat, zag ik net buiten ons terrein richting het nationaal park een heleboel apen lopen. Echt heel gaaf, zo ongeveer in onze ‘achtertuin’. Er staat een half afgebouwd huis, waar ze op aan het klimmen en spelen waren. Heel leuk gezicht.

Uiteindelijk zijn we zondag naar de fruitmarkt geweest en hebben weer een heel gezin van eten voorzien. Hebben bij 1 kraampje alles gekocht wat we nodig hadden. Ook een jerrycan gekocht zodat we die naar het CBR mee kunnen nemen voor water (onze kraan op het terrein doet het namelijk nog steeds niet). We konden helaas geen brood kopen, waardoor we maandag ochtend hebben ontbeten met rijst met ketchup, zout en peper. Je moet wat hè. En gezien we nog geen suiker hadden gevonden ging dat idee ook niet door. ’s Middags naar het CBR geweest, want daar zou Tadiwos in de middag zijn en moesten wat met hem bespreken, maar nee, hij was er niet. Na een half uur gewacht te hebben toch maar even gebeld: hij zou pas rond 6 of 7 uur terug zijn in Arba Minch, we konden ’s avonds wel met hem afspreken ergens in de stad. Dat leek ons niet erg praktisch, dus maar voor dinsdag afgesproken en weer naar huis gegaan.

Woensdag hebben we kennis gemaakt met onze 6 targetkinderen, de kinderen die we gaan gebruiken voor ons onderzoek. We wilden eigenlijk in de klas observeren, maar dat hadden Tadiwos -en Sultanu (siteworker) niet echt begrepen. Allereerst kwamen we bij een 12 jarige jongen, die een been miste. Hij heeft wel een orthese, maar deze gebruikt hij heel weinig want hij kan er niet mee rennen, en dus niet mee voetballen met z’n vriendjes. Het 2e kindje bezochten we in de kindergarten (onze kleuterschool). Hij was 6 jaar oud en heeft problemen met lopen en praten. Toen we binnenkwamen zaten daar zo’n 60 kinderen van zijn leeftijd in een lokaaltje van 4 bij 6. Ze gingen een liedje voor ons zingen, heel schattig. Vroegen de juf om een gewone les te geven, ze gingen het huiswerk (ja, op die leeftijd al!) doornemen, maar de helft lette niet op omdat ze zo naar ons aan het kijken waren. Het jongetje wat het dichts bij mij zat, zat maar met mijn voeten (we hadden onze schoenen uit) te spelen.
Na de lunch kwamen we bij een heel arm gezin met een huisje waar ik wel van schrok. Voor het CBR met dit gezin werkte hadden ze nog geen wc, het CBR heeft ervoor gezorgd dat ze nu wel een wc in de tuin hebben. Het jongetje waar we voor kwamen is spastisch aan alle 4 zijn ledenmaten. Hij was 14 jaar, maar tot het CBR hem gevonden heeft (ongeveer half jaar geleden) werd hij verstopt in huis en kreeg hij weinig te eten, waardoor hij er een stuk jonger uit zag. Gelukkig heeft het CBR nu meer acceptatie van het jongetje in zijn omgeving kunnen creëren waardoor hij nu wel buiten komt.
De laatste jongen hebben we opgezocht op school, we zijn er met de bajaj naartoe gegaan wat het was een stuk uit de stad. Helaas was de school net uit, maar we hebben wel met hem kunnen spreken. Hij is 12 en is ook spastisch aan alle ledematen, vertelde heel trots dat hij 6e van de 49 kinderen uit zijn klas is.
Toen we naar huis wilde was de bajaj natuurlijk al weg en moesten we lopen. Gelukkig ging de schoolbus bijna weg, waardoor we daar met mee konden. We zaten hutje mutje in de bus met zo’n 100 kinderen! Onderweg werd er aan mijn haar gefriemeld en werd ik geaaid, de een na de ander kwam naar ons toe gedrongen om even met ons te praten. Het was echt super heet en ik was dan ook helemaal nat toen we bij het CBR aankwamen.

Donderdag en vrijdag hebben we weer een training bijgewoond. Helaas was het donderdag precies dezelfde als die we de vorige keer ook hadden bijgewoond, alleen was het nu volledig in het Amhaars en konden we de discussies niet mee doen omdat de mensen gewoonweg geen Engels kunnen. De training werd nu gegeven aan de siteworkers van het CBR, de mensen die dus echt in het veld werken. Eind van de middag hebben we daarom gespijbeld, maar helaas, God straft meteen. We hadden onze tas in het lokaal laten staan met onze huissleutel erin, toen we die wilde ophalen was het lokaal al afgesloten en de mevrouw die de sleutel had was al naar huis. Pff, na wat stressen is die mevrouw gelukkig terug gekomen en konden we uiteindelijk toch nog bij onze tas.
Vrijdag was de training over andere onderwerpen waardoor het nu al iets interessanter was, maar we konden weer alleen maar dia’s kijken omdat het verder volledig in het Amhaars gesproken was.

Vanmorgen werden we om 9.00 uur opgehaald door Abera, hij zou ons de crocodile ranch en de bronnen (Arba Minch betekend 40 bronnen) laten zien. Eerst zijn we naar de ranch gegaan. Daar aangekomen moesten we nog een stukje lopen voor we bij de krokodillen waren. De tweede helft van de weg moesten we over een soort vlonder lopen gemaakt van takken. Hieronder was namelijk water en moeras. De route was heel mooi, waardoor ik positieve verwachtingen kreeg in plaats van wat de lonely platen schreef: more depressing than inspiring. Helaas kreeg de lonely planet gelijk. 4 bassins volgepropt met allemaal ‘kinder’-krokodillen, als ze 5 jaar zijn worden ze geslacht voor hun leer. Dat is op die leeftijd van de beste kwaliteit. Best zielig om te zien, maar we hebben vooral gelachten om hoe ze op de overvolle vlonders klimmen. Ze zetten zich dan met de poten af op het hoofd van een ander, die er dan vervolgens weer vanaf valt.
Tegelijk met ons was er ook een groep studenten. Eenmaal terug bij de parkeerplaats vroegen ze of we met hen op de foto wilden. Met tegenzin zeiden we ‘oké’, een paar groepsfoto’s is geen probleem. Maar dat was niet hun idee, ze wilden ieder apart met ons op de foto. En ze waren met een groep van ongeveer 15 man. Voelde me net een beeld van Madame Tussauds, wij bleven stil staan en steeds voegde er weer een ander tussen ons in.
Daarna door naar de bronnen, waar ik me een voorstelling van geisers of kleine poeltjes bij had voorgesteld. Maar het leek erg op de Ardennen, het was slechts een kabbelend beekje. Niet echt spectaculair dus. Na een minuut of 10 kwam er weer een groep jongeren naar ons toe voor een foto. Hebben toen aangegeven alleen 1 groepsfoto te doen. Ze gingen allemaal om ons heen staan en probeerde ons allemaal aan te raken. Ik had een hand op mijn hoofd, een om mijn middel, een op m’n schouder en een bij het onderste knoopje van mijn polo (hmm, ter hoogte van mijn borsten dus :( ). Na de groepsfoto werden we nog door een aantal achtervolgd, en toen we bij het beekje stil stonden kwamen ze omstebeurt voor ons staan om toch nog een foto te maken. Heel irritant. Wij hebben daarna nog even lekker met onze voeten in het beekje gezeten en hadden voor het eerst hier in Ethiopië koude voeten, lekker!!
Morgen lekker een relaxtdagje, moeten een flinke was doen en gaan weer naar Sikela om weer groente en fruit te kopen.

Nou tot volgende week weer!!!

Liefs, Carola

P.s. Even een reactie op jullie berichtjes:
Peter: zonnen zit er niet in, veel te heet hier in de zon: 35 graden!!
Tante Ber: als je je sokken moet schrobben omdat ze helemaal bruin zijn (witte sokken) dan krijg je wel blaren. En mijn tere handjes zijn het niet gewend ;)
Tante Marja: uuh, ze verkopen dat hier volgens mij. En ik moet zeggen, deze week gaat het heel goed met de stroom, nog geen één keer tijdens het koken uitgevallen. (uuh, even afkloppen nu)
Josine: de buurman is nog niet gelukt. Wel al heel gezellig met hem gesproken, maar dat had je toen al van Lenneke gehoord ;)
Alle spinnen vragen: ik heb deze week al een aantal spinnen zelf dood geslagen. Net nog een hele jacht gehad, want hij rende heel hard weg. Maar uiteindelijk ben ik toch sneller. Ze zijn niet giftig, maar we vinden ze gewoon allebei niet zo leuk, en we zijn bang dat ze in onze spullen gaan zitten. Foto komt zeker nog een keer!