Een drukke week met een hoop gedoe

Haaaai!

Hier weer een berichtje uit Ethiopië, deze week was weer een drukke en vermoeiende week, maar ook een erg productieve week, dus dat is fijn.

Afgelopen maandag gevraagd om meer ouders voor interviews, en ze waren dit keer erg snel voor Ethiopische begrippen, aan het eind van de middag hoorde we namelijk dat er voor dinsdag 5 interviews gepland staan. Heel fijn! Tussen de middag geluncht met mensen van het Rode Kruis, de Keniaan en deze week was er een Noorse vrouw bij.

Dinsdag ochtend 3 interviews. Het eerste interview was met een 18 jarige jongen en zijn moeder. Je merkte duidelijk dat de jongen onderdanig is naar zijn moeder. Hij was heel verlegen en durfde haast geen antwoorden te geven op onze vragen, bang dat hij iets verkeerds zou zeggen. Vreemd om te zien in vergelijking met de gemiddelde Nederlandse 18-jarige jongen. Het tweede interview was met een 16 jarige jongen. Hij woont samen met vrienden, want zijn ouders zijn overleden. Hij gaat wel naar school, maar omdat hij geen werk heeft is hij totaal afhankelijk van sponsoring van anderen/instanties. Het derde interview was bij een 12 jarige jongen met vergroeiingen in beide armen. Dit is gekomen na botbreuken en de behandeling van traditionele genezers. Zielig om te zien dat het kind door het gebrek aan kennis van ouders en gemeenschap zo misvormd is geraakt aan beide armen. Dit kun je in Nederland niet voorstellen. Als zoiets al gebeurt, dan wordt er meteen een schadeclaim ingediend.
Na de interviews met Tadiwos zitten praten, hem verteld dat we gister met de mensen van het Rode Kruis hebben gegeten en dat we dat deze lunch waarschijnlijk weer gaan doen.
Toen we weg wilde rijden met die mensen, werden we door Tadiwos terug geroepen en kregen we een preek. ‘Het CBR heeft geen idee wat die mensen komen doen, maar is financieel afhankelijk van hun organisatie. Zij hebben de subsidie stopgezet en zijn mogelijk daarom hier. Misschien komen ze wel spioneren en bla bla bla. We willen niet dat dit invloed heeft op jullie onderzoek want dat hebben we nodig (ook voor het eerst dat hij dat zegt) dus ik moet jullie vragen niet te veel contact met hen te zoeken. Ik kan natuurlijk niets zeggen over jullie persoonlijke contacten maar het is misschien beter om niet met ze te lunchen, dan hoef je het ook niet over het CBR te hebben’. Was een beetje raar, en we wisten ook niet helemaal waar dit nou ineens vandaan kwam. Zijn toch gewoon lekker met ze gaan lunchen want dat hadden we al afgesproken.
’s Middags nog een interview gedaan en op zoek gegaan naar een andere jongen voor een interview. Maar die konden we niet vinden. Zijn ook op zijn werk langs geweest. In een huis midden in de woonwijk staan 3 maalmachines die van allerlei zaden meel maakt. Totaal niet ARBO verantwoord, maarja, dat is niets hier.

Woensdag ochtend weer 2 interviews gedaan. Voor de eerste moesten we eerst een hele bergafdaling maken voor we bij het huisje kwamen. Best gek, vooral omdat het kind een beperking aan de benen heeft en daardoor moeilijk loopt.
’s Middags weer naar die jongen van dinsdag op zoek geweest, dit keer was hij gelukkig gewoon thuis. Zijn ouders zijn overleden en hij woont bij zijn stiefmoeder. Ze wonen in een heel bijzonder huis, rond met gevlochten matten en een rieten puntdak (zie foto’s). De jongen moet zelf werken om naar school te kunnen, zijn stiefmoeder kan dat niet betalen. Hij verdient dan maximaal 10 Birr per dag, dat is omgerekend 50 cent!!
Overigens hebben veel mensen hier geen vaste baan. Ze bekijken per dag wat voor werk er is en wat ze dus kunnen doen. Ze zijn dus nooit zeker van een inkomen en verdienen altijd erg weinig.
Voor het volgende interview zijn we naar een buitenwijk van Arba Minch gegaan. We hadden niet veel aan dit interview, alhoewel dat er wel duidelijk in naar voren kwam wat het CBR al voor ze heeft gedaan. Daarna zijn we bij een weefbedrijfje geweest, daar werkt een site-worker en Sultanu ging hem vragen om meer kinderen te regelen voor donderdag. Was bijzonder om te zien hoe ze dat met de hand doen. Wat een werk, heb je echt veel geduld voor nodig. En wat ik niet verwachtte, het zijn allemaal mannen die daar werken!

Donderdag ochtend weer naar die buitenwijk geweest. Na een heel lang stuk gelopen te hebben in de hitte kwamen we zwaar- bezweet aan bij het eerste interview. We hebben hier een meisje van 15 geïnterviewd. Ze had een flink litteken van een tetanus wond over haar hele onderbeen. Wat fijn dat wij daarvoor gewoon een prik kunnen krijgen!
De huizen in deze wijk lagen vrij ver uit elkaar, waardoor we tussen de verschillende interviews ( 3 gedurende de ochtend) een lang stuk moesten lopen. Toen we eenmaal terug naar Arba gingen, was er geen enkele taxibus die voor ons stopte, omdat ze allemaal vol zaten. Hebben ruim een half uur gewacht tot er eindelijk één stopte waar we ons net met z’n vieren bij konden proppen. Geluncht met de tolk en hem meteen betaald voor zijn werk.
Terug op het CBR wilde we Sultanu ook wat geld geven. Hadden van Tadiwos begrepen dat dat wel netjes zou zijn en dat we dan ongeveer 30 Birr per dag moesten rekenen. Het ging om een extraatje want het CBR betaald zijn salaris, maar hij moet wel heel veel voor ons doen op dit moment. Dus ik hem 250 Birr gegeven, kijkt hij me aan, vraagt wat het is, geeft het terug en zegt dat we dit maar met Tadiwos moeten bespreken. Ik denk, hij wil het helemaal niet aannemen, vindt het niet nodig ofzo. Maar niets bleek minder waar, een half uur later kwam Tadiwos ons kantoor binnen en gaf aan dat Sultanu 100 Birr per dag wil en dat hij omgerekend 7 dagen voor ons heeft gewerkt, 700 Birr dus. Wij vonden dit echt belachelijk, dit verdient hij normaal niet eens op een dag! Dus wij Marieke (ons Nederlandse contactpersoon in Ethiopië) gebeld, zij vond het ook niet kunnen. Na een hoop gedoe zijn ze toch maar akkoord gegaan met de 250 Birr, omdat wij echt niet van plan waren meer te betalen.

Vrijdag ochtend op het CBR werden we door niemand aangekeken of gedag gezegd. Tijdens de lunch bij het Tourist werd gezegd dat we gister iets niet hadden afgerekend en dat we dat vandaag dus nog even moesten betalen. Wij dachten ‘beginnen zij nou ook al!’. Gelukkig hadden we de bon nog en konden we laten zien dat we alles gewoon hadden betaald. We kregen alleen geen excuses.
Daarna naar de bank gegaan om travellers cheques in te wisselen. Waren al vrij snel aan de beurt, maar hebben zeker een half uur moeten wachten voor ze klaar waren met de afhandeling ervan. De bonnen moesten namelijk op een heuse ouderwetse typmachine worden gemaakt en dat gaat niet zo snel als je maar 1 vinger gebruikt! Het was binnen ontzettend druk en we werden door iedereen aangestaard. Toch niet zo’n prettig idee als je bijna 7000 Birr komt halen.
Omdat alles verder toch al zo mee zit deed eenmaal thuis het internet het natuurlijk niet waardoor we ook niet even konden spuien aan het thuisfront.

Gister lekker uitgeslapen tot we om half 10 gebonk hoorde. Mascara stond voor de deur en vroeg of ze ons huis moest schoonmaken. Nou, daar komen we ons bed wel voor uit. Dus wij een beetje geveegd en opgeruimd en zij heeft de rest gedaan. De badkamer en alle vloeren zijn nu weer schoon. Vervolgens maar weer een was gedaan en gewerkt aan het schrijven van een transcript.

Vanmorgen was het gewoon bijna koud hier, er was geen zon en wel een windje. Het was maar 20 graden ofzo, hè lekker!! Dus eerst maar naar de markt gegaan, want dat kon nu zonder te zweten. Daarna de rest van de was gedaan en nog een transcript geschreven. En dan is je weekend weer om. Morgen vragen of deze week de interviews met de leraren gepland kunnen worden, nog even verder met analyseren en dan dus hopelijk de andere interviews deze week.
Ben benieuwd of ze weer met ons willen praten.

Liefs, Carola