De eerste 'werk'-week

Haai allemaal!

Hier weer een berichtje uit Ethiopië, inmiddels is de eerste werkweek voorbij. Nouja voorbij, wij gaan het hele weekend nog meedraaien met een training over inclusief onderwijs waar zelfs de Ethiopische minister van educatie bij aanwezig is.

Dinsdag zoals gezegd op bezoek geweest bij de scholen. Zijn toen helaas alleen naar de speciale school geweest, omdat Tadiwos, die ons hierbij begeleide niet precies wist wat ons onderwerp van het onderzoek is (het gaat om kinderen met een beperking mee laten draaien op het reguliere onderwijs). Hebben in drie klassen even meegekeken en hebben meteen wat gebarentaal geleerd.
’s Middags op huisbezoek geweest om kennis te maken met gezinnen met kinderen met een beperking. Dit was de eerste keer dat we echt de wijk in zijn gegaan, het was heel bijzonder om te zien hoe die mensen daar leven. Ze wonen in huisjes van poep of golfplaten en toch zien ze er allemaal gelukkig en tevreden uit. De kinderen met beperking waar we zijn geweest waren doof/verstandelijk beperkt of spastisch. Het was ook heel bijzonder om te zien hoe de werknemers met de kinderen omgaan, ze proberen er echt het maximale uit te halen en als ze vertelde wat de kinderen in die paar maanden tijd dat ze onder behandeling zijn hadden geleerd!

Dinsdag avond wilden we lekker gaan koken, bieten met aardappelen. Alles stond al op, viel de stroom weer eens uit. En dit keer helaas niet voor even, nee, de hele avond tot een uurtje of 10. Rond 7 uur hadden we al een spin ontdekt in onze slaapkamer, en zijn tot 10 uur bezig geweest met de jacht erop. Maar ze zijn zo super snel, echt bizar, en met alleen een zaklampje werkt het ook niet zo goed. Dus om 10 uur hadden we de hoop opgegeven, konden hem nergens meer vinden (ook al moest hij er toch zijn) en gingen we maar naar bed. Vlak voordat we het bed in wilde stappen gingen ineens de lichten aan en deed de stroom het weer. Toen nog maar eens naar de spin op zoek gegaan, gevonden en vermoord.. zo, konden we eindelijk rustig slapen.

Woensdag zijn we thuis gebleven en hebben we aan ons landenrapport gewerkt, een verhaal over de gezondheidszorg hier in Ethiopië wat eigenlijk moest als voorbereiding op dit avontuur.
Dinsdag avond maar weer geprobeerd bieten te maken, de bieten konden we gelukkig nog hergebruiken, de aardappelen niet. Die heb ik maar naar de ezel gebracht die iemand vlak buiten ons terrein heeft gestald vandaag. Wel praktisch trouwens, al ons GFT gooien we over het hek voor de geiten, die hier allemaal los lopen.

Donderdag weer naar het CBR gegaan en aangegeven dat we toch ook naar de gewone school moeten omdat ons onderzoek daar voor een groot deel om gaat. Abera, de manager begreep dit, maar het was dus blijkbaar alleen nog niet bij Tadiwos duidelijk. Toen maar meteen naar die school gegaan, daar met de vicedirecteur gesproken. Helaas niet met een les mee kunnen kijken, want ze hadden toevallig een vrije dag, de jaarvergadering van de docenten werd gehouden. Wel de school kunnen bekijken. Ze hebben hier dus klassen van 60-75 leerlingen, die echt in een klaslokaal zitten wat net aan zo groot is als de klaslokalen bij ons, waarschijnlijk zelfs nog iets kleiner. Dat is wel echt bizar. De school is zo groot, dat de onderbouw er ’s ochtends les heeft en de bovenbouw ’s middags of andersom (dat wisselt per week). De school heeft geloof ik zo’n 4200 leerlingen. Wat wel grappig is, dat elke school zijn eigen uniform heeft, dus als je ’s ochtends over straat loopt zie je zo naar welke scholen alle kinderen gaan (groen/geel/paars enz.).

Over de straten gesproken, ik snap ineens waar het liedje ‘hobbeltje hobbeltje gat in de weg’ vandaan komt. Als de weg al geasfalteerd is, dan zitten er echt zoveel gaten in. Ze rijden hier dan ook zigzaggend op de weg om de gaten te ontwijken.

Later op de ochtend nog gesproken met dé inclusief onderwijs medewerker van het CBR. Hij nodigde ons uit om dit weekend een training bij te wonen in de speciale school. De minister van educatie zal hier ook bij zijn, dus we zullen ons moeten gedragen. We waren pas toen we zaten te wachten op belangrijke papieren in een soort gemeentehuis aan het zingen. Moest iedereen lachen, dat kon daar dus echt niet. Oeps… we worden ook een beetje melig soms van al dat wachten. Het is hier echte een half uur iets doen, dan weer een uur wachten.

Tussen de middag hebben we weer gegeten in het Tourist Hotel. Toen kwamen er andere toeristen naar ons toe met de vraag of wij zin hadden om met hen mee te gaan naar het Nechisar nationaal park. Je betaald namelijk één vaste prijs voor gids en auto, dus met z’n vieren is het goedkoper dan met zijn tweeën. Gezien dat we vrijdag toch vrij zijn omdat het dan een feestdag is (het verslaan van Italië) en we dit heel graag wilde doen, zijn we ingegaan op dit aanbod.

Zo kwam het dus dat vanmorgen om 5 uur de wekker stond en we om 6 uur opgehaald werden. Omdat het vannacht weer heel hard had gewaaid deed de stroom het natuurlijk weer niet, dus moesten vanmorgen wederom weer alles met zaklampen doen, ach je raakt eraan gewend.
Zijn de hele ochtend in het park geweest. Mooie natuurlijk en ook gave beesten. Heel veel zebra’s gezien en ergens in het water ook nog nijlpaarden.

Nou, dit was mijn verhaal weer voor deze week.
Nu lekker slapen, want morgen weer vroeg op en alert zijn vanwege die training. En misschien kunnen we wel vrienden worden met de minister ;)
maar eerst nog even slingers ophangen, want Lenneke is morgen jarig.

Liefs